Ένας από τους συνηθέστερους ισχυρισμούς του Ελληνικού Δημοσίου σε δίκες με αντικείμενο την αμφισβήτηση εμπράγματων δικαιωμάτων, είναι αυτός της απόκτησης κυριότητας στα επίδικα ακίνητα ήδη από το 1821 με το δίκαιο του πολέμου.
Ωστόσο, όπως παγίως γίνεται δεκτό από την νομολογία, όσον αφορά στα ευρισκόμενα στην Αττική και την Εύβοια οθωμανικά κτήματα δεν μπορεί να γίνει λόγος για περιέλευση στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου με το δίκαιο του πολέμου, αφού αυτές οι περιοχές δεν κατακτήθηκαν με τα όπλα αλλά παραχωρήθηκαν στο Ελληνικό Κράτος στις 31.3.1833 με βάση την από 27.6./9.7.1832 Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως και κατόπιν σχετικών συμφωνιών μεταξύ των ελληνικών και των τουρκικών αρχών, ενώ, εξάλλου, κατά τη διάρκεια της τρίτης τουρκικής κυριαρχίας στην Αττική (25.5.1827 έως 31.3.1833) και ειδικότερα κατά το έτος 1829, ο Σουλτάνος ως έχων κατά το οθωμανικό δίκαιο την κυριαρχία εφ` όλης της γης, που ανήκε στο οθωμανικό κράτος, είχε εκδώσει θέσπισμα, με το οποίο παραχώρησε δωρεάν στους Αθηναίους – Οθωμανούς και Ελληνες την κυριότητα των ήδη κατεχομένων από αυτούς ακινήτων της Αττικής, τα σχετικά δε ιδιοκτησιακά δικαιώματα τους αναγνωρίσθηκαν ακολούθως με το από 21.1./3.2.1830 Πρωτόκολλο “περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος” και με την προαναφερόμενη Συνθήκη της Κωνσταντινουπόλεως.
Κατά την εμπλοκή λοιπόν σε δικαστική διαμάχη με το Δημόσιο, ο ιδιώτης διάδικος και κυρίως οι επαγγελματίες δικηγόροι που θα αποτελέσουν την νομική του εκπροσώπηση πρέπει να λάβουν υπόψη τα ανωτέρω.